"Ukąszenie" - Lynsay Sands

Saga rodu Argeneau #1

Hahahaha, czy może być coś bardziej irracjonalnego niż wampirzyca mdlejąca na widok krwi? Niech mnie, może jedynie terapeuta w roli prezentu urodzinowego. To wszystko i jeszcze więcej w "Ukąszeniu"!

Greg jest przystojnym, bardzo przystojnym doktorem - terapeutą, psychologiem, jak zwał tak zwał. To jeden z tych Ideałów. Dużo zarabia, nie nie brak mu humoru, jedyny jego mankament to pracoholizm. Facet nie ma życia towarzyskiego. No ale oczywiście wszystko się zmienia, gdy porywa go matka Lissianny. Starsza z rodu wampirów. Czy Greg okaże się jedynie przekąską?

Oczywiście, że nie! Naturalnie, pierwsze o czym pomyślała Liss, gdy zobaczyła go przywiązanego do swojego łóżka, to to, że wreszcie będzie mogła się najeść. Na widok krwi mdleje, aczkolwiek ssanie prosto z żyły zapewnia komfort, że nie widzi się jej. Dlatego Też Liss żywi się własnie w ten sposób (który jest dozwolony jedynie w wyjątkowych sytuacjach), ewentualnie może jeszcze zamknąć oczy i pic krew z paczki, ale to nie jest praktyczne. W każdym razie, Greg okazuje się nawet kimś więcej niż terapeutą. Ma tylko jedną szanse - i musi być tym najlepszym wyborem - bo wampir tylko raz może dokonać Przemiany. Czy Greg będzie tym, z kim Liss spędzi resztę życia?

Przygody Liss i Grega są przezabawne. Śmiałam się jak nigdy. Samo podejście do tematu jest nietuzinkowe. Sands, ukazała wampiry na swój własny, unikalny sposób. Przede wszystkim, nie brak tu humoru, styl pisania jest prosty a akcja płynnie przechodzi jednej do drugiej sceny. Wszystko jest bardzo lekko napisane, ani razu nie miałam wrażenia , że coś zostało powiedziane wymuszenie. Nie, wszystko co trzeba wiedzieć zostało perfekcyjnie wplecione w fabułę. I tu brawa za pomysł, bo to  jedyna książka, jaką miałam okazję przeczytać, gdzie logicznie wyjaśnione jest narodzenie wampirów i także ich zachowania. Jeśli coś robią - jest podana przyczyna. Okej, można by stwierdzić, że nie ma tego klimatu tajemniczości, wyższości tych istot nad ludźmi, ale to nieprawda. Fakt, możne nie są aż tak drapieżne i różnią się trochę od zabójców - krwiopijców, co ukrywają się w lasach byle tylko nie zwrócić na siebie uwagi "chłopów z widłami i pochodniami", ale są fascynujące na inny sposób. Dbają o siebie nawzajem i stanowią kochającą rodzinę. Autorka zwróciła nasza uwagę na relacje panujące między nimi. Naprawdę milo wyobrazić sobie, nie są egoistami, tylko polegają na sobie wzajemnie. Maja też normalne problemy. Mi się własnie te "normalne" poboczne wątki najbardziej podobały.

Bohaterowie są w porządku, może nie wygórowanych lotów, ale wystarczająco. No i jest ich tam dużo, przez co nie pamiętam prawie żadnego imienia. Tę lekturę polecam tym, którzy chcą ujrzeć odmienne oblicze wampirów, przy tym świetnie, niezobowiązująco się bawiąc. Co jeśli twój sąsiad jest wampirem, a ty tego nie zauważyłeś, bo ma kochającą się rodzinę? Cóż, wygląda na to, że nie warto ślepo zawierzać stereotypom. :)

Wampiry Argeneau # 2

Wampiry Argeneau # 3